摘要：Ważną dziedziną prawa kanonicznego,które służy realizacji zbawczej misji Kościoła i pomaga mu w konkretnych warunkach danego państwa realizować naczelną zasadę salus animarum suprema lex (por. kan. 1752 KPK),jest prawo wyznaniowe,czyli zespół norm państwowych wydanych w formie ustaw,ratyfikowanych umów międzynarodowych oraz uznanych przepisów prawa wewnętrznego Kościoła katolickiego i innych kościołów oraz związków wyznaniowych,odnoszących się do osoby ludzkiej i wspólnot religijnych w zakresie wolności sumienia i religii. Każde państwo reguluje w swoim ustawodawstwie stosunek do religii i do struktur wytworzonych z inspiracji religijnej,tj. do Kościoła katolickiego,kościołów i innych związków wyznaniowych. Model tej regulacji jest często wynikiem wielowiekowych wzajemnych kontaktów państwa z Kościołem lub innymi związkami wyznaniowymi,tradycji,tolerancji,współdziałania dla dobra obywateli. Polska posiada własny system norm odnoszących się do wolności religijnej poszczególnych jednostek jako osób fizycznych oraz do Kościoła katolickiego,kościołów i innych związków wyznaniowych,a więc posiada swoje własne prawo wyznaniowe,które jest wypadkową tradycji Narodu od I Rzeczypospolitej począwszy,poprzez rozbiory,okres międzywojenny,lata okupacji hitlerowskiej i stalinowskiej,czasy totalitaryzmu komunistycznego aż do odrodzonej III Rzeczypospolitej. Opiera się ono na jasno określonych zasadach ustrojowych demokratycznego państwa prawnego. Jego przepisy w zasadzie są zgodne z przyjętymi standardami przez prawo międzynarodowe ratyfikowane przez Polskę.
