摘要：The opening years of the twenty first century confirmed the success of museum groups in city centres which have proved to be attractive,convenient and pleasant for the visitors,especially when located next to promenades,parks and gardens. Excellent examples of such initiatives include Parisian realisations in the vicinity of the Louvre : the modernisation of ”Orangerie” and the Jeu de Paume pavilion,as well as along the Trocadero – Eiffel Tower – Palais de Tokyo route: the construction of Musée du Quai Branly and the modernisation of Musée Guimet. In Madrid,Paseo del Prado has been enhanced by an expansion of Centro de Arte Reina Sofía and the erection of the ThyssenBornemisza Museum,while the area of the Munich Königplatz has witnessed the emergence of a third Pinakothek – the Pinakothek der Moderne. All these museum groups have come into being in mid-town districts featuring an attractive landscape. The history of museum design will indubitably include the unusual composition of Musée du Quai Branly together with its integral interior,the conception of a ”tour river” full of bays and beach-heads,and a heterogeneous façade treated as architecture parlant,producing associations with a jungle and an interior presenting exotic art and folklore: a combination of unusual elliptical showrooms with an exposition of the Water Lilies by Monet. The Jeu de Paume pavilion and Musée Guimet are examples of a total exchange of the interior while leaving the historical facades. This is the way in which Rafael Moneo redesigned Palacio Villahermosa into Museo Thyssen-Bornemisza,to which he added a new contemporary wing in the recesses of the garden. A successive expansion – Jean Nouvel’s Centro de Arte Reina Sofía in Madrid – consisted of linking three exhibition blocks,auditoria (together with a restaurant),a theatre,and a library,all standing below a gigantic roof and realising the postulate of the harmony of the arts. One of the largest art museums in the world – the third Pinakothek in Munich,is a combination of numerous archetypes of museum architecture,perfected by Braunfels and blended into an excellently working and magnificent synthesis. The facades and the flowing interior of Musée du Quai Branly,the library interior of Centro de Arte Reina Sofia,the lighting in the third Pinakothek and its sculpted Rotunda will become a permanent part of the history of twenty first-century museum architecture.
其他摘要：Pierwsze lata XXI w. przyniosły potwierdzenie powodzenia zgrupowań muzeów w centrach miast. Są one atrakcyjne,wygodne i przyjemne dla zwiedzających,szczególnie jeśli w pobliżu usytuowane są zielone promenady,parki i ogrody. Przykładami są realizacje paryskie w rejonie Luwru: modernizacja „Orangerie” i pawilonu Jeu de Paume oraz na szlaku Trocadero – wieża Eiffla – Palais de Tokio: budowa Musée du Quai Branly i modernizacja Musée Guimet. Również madryckie Paseo del Prado wzbogacone zostało rozbudową Centro de Arte Reina Sofía i budową Muzeum Thyssen-Bornemisza,a w rejonie monachijskiego Königplatz powstała trzecia Pinakoteka – Pinakothek der Moderne. Wszystkie te zgrupowania muzeów powstały w atrakcyjnych krajobrazowo,historycznych,śródmiejskich dzielnicach. W historię projektowania muzeów wpisze się niewątpliwie niezwykła kompozycja Musée du Quai Branly z integralnością rozwiązań wnętrzarskich i muzeograficznych,z ideą „rzeki zwiedzania” pełną zatoczek,cyplów i przyczółków,z potraktowaniem heterogenicznej fasady jako architecture parlant budzącej skojarzenia z dżunglą i z wnętrzem prezentującym sztukę egzotyczną i wytwory folkloru. Modernizacja „Orangerie” w Paryżu to przykład rozwiązań oryginalnych: połączenia niezwyczajnych,eliptycznych sal z ekspozycją Nenufarów Moneta. Pawilon Jeu de Paume i Musée Guimet to przykłady pozostawienia historycznych fasad i całkowitej wymiany wnętrza na współczesne. W podobny sposób Rafael Moneo przeprojektował madrycki Palacio Villahermosa na Museo Thyssen-Bornemisza dobudowując nowe,współczesne skrzydło w głębi ogrodu. Kolejna rozbudowa przez Jean Nouvela Centro de Arte Reina Sofía w Madrycie,polegająca na połączeniu trzech bloków wystaw,audytoriów (wraz z restauracją),teatru i biblioteki wraz z księgarnią,ustawionych pod gigantycznym dachem realizuje postulat współbrzmienia sztuk. Jedno z największych światowych muzeów sztuki – trzecia Pinakoteka w Monachium jest dziełem łączącym wiele archetypów architektury muzealnej,udoskonalonych przez Braunfelsa i powiązanych w znakomicie działającą i piękną syntezę. Fasady i płynące wnętrze Musée du Quai Branly,wnętrze biblioteki w Centro de Arte Reina Sofía,oświetlenie sal trzeciej Pinakoteki i jej rzeźbiarska Rotunda wejdą na stałe do historii architektury muzealnej XXI wieku.
