摘要：Romantic literature,dominated by the great artistic personalities (of Mickiewicz,Słowacki,and Krasiński),was founded on the category of “folksiness” and “folk culture”,understood as a mythical and spiritual foundation of the Polish identity. However,the dominating trend of “high” Romantic literature was accompanied by the lyrical work of the inland poets,who created another social project,based on the desire to be “the voice of the common people”. “Narzeczony”,“Napierski” and “Czerniawa” are three original poems by Lucjan Siemieński,stylized after rustic dumkas and focused on peasant revolts. The perspective of Siemieński’s poetry enables us to see the “Mickiewicz’s era” as a heterogeneous structure,leaving space for the inland poetry that lets the “folk histories” resound and that treats the issues of peasants as vital societal problems even if they were marginalized within the dominating discourse. The case of Siemieński opens up a perspective of reading the Romantic inland poetry as a space within which there could be produced a revolutionary language of a new social order.
其他摘要：„Mały” romantyzm – takim terminem określa się twórczość autorów epoki romantyzmu uznanych w procesie historycznoliterackim za mniej ważnych i gorzej piszących od najbardziej znanych twórców tego czasu. Kanoniczna trójca wieszczów jest jednak kategorią wypracowaną dopiero około 1960 roku (Trojanowiczowa 2010: 440). Współcześnie do najwybitniejszych romantyków zalicza się artystów tworzących na emigracji – Adama Mickiewicza,Juliusza Słowackiego,Zygmunta Krasińskiego (od niedawna jako czwartego wieszcza wymienia się również Cypriana Norwida). Tymczasem w epoce taka hierarchia nie była jasno ustalona. Jedyną dającą się wyodrębnić tendencję stanowiło stawianie przed szeregiem Mickiewicza. Była ona silna do tego stopnia,że do dziś epoka romantyzmu bywa w kontekście polskim nazywana „dobą Mickiewicza” (Trojanowiczowa 2010: 275-291). Głos trojga wieszczów złożył się na wspólny,zideologizowany język,który obowiązywał w epoce i wpłynął na sposób,w jaki jest ona postrzegana także współcześnie. Poeci ustalili repertuar tematów oraz system znaczeń,warunkujący sposób,w jaki się o nich wypowiadano. „Wielki” romantyzm opierał się na wielkich indywidualnościach,współistniejąc jednak z twórczością mniejszego formatu. Poeci krajowi,piszący przede wszystkim w okresie międzypowstaniowym (1831-1863),tworzyli narrację podporządkowaną względem wieszczego tonu poetów emigracyjnych. Wielu z nich identyfikowało się z rolą „poety ludu”,wypracowując własną,osłabioną przez wieszcze tchnienie,opowieść. To autorzy,którzy pozostali w Polsce i działali pod zaborami. Pisali,angażowali się w życie lokalnych społeczności,włączali się w konspiracyjne spiski. Stanowią formację generacyjną,w skład której wchodzi kilka pokoleń – urodzeni około roku 1820 oraz przed rokiem 1840. Maria Janion podkreśla również,że czynnikiem łączącym autorów jest „uraz antyarystokratyczny i pociąg do gminu” (Janion 1975b: 27).
