摘要：Çağdaş tıp eğitiminin temel adımları dünya çapında Abraham Flexner Raporu ile atılırken, ülkemizde de Cumhuriyetin kuruluşu ile anlam kazanmıştır. Tıp eğitiminde özellikle Dr. Refik Saydam’ın sağlık bakanlığı yaptığı dönemde sistemli bir yapılanmaya gidilmiştir. 1933- 1945 yılları arasında dünyada yaşanan olumsuz siyasi gelişmeler ülkemizde yabancı akademisyenlerin görev almasını sağlamıştır. Prof. Albert Malche’in İstanbul Darülfünun’u için hazırladığı rapor ile ülkemizde kültür devrimi başlatılmıştır. Bu kapsamda İstanbul Üniversitesi ve ilk tıp fakültesi açılmıştır. Dünyadaki gidişata uygun olarak bu dönemde disiplin temelli tıp eğitim modeli benimsenmiştir. Özendirici birçok uygulama hayata geçirilmiş, dönemin imkanları ve teknolojik yetersizliklerine rağmen nitelikli hekim yetiştirmeye çalışılmıştır. İstanbul Üniversitesi’ni Ankara, Ege, Atatürk, Hacettepe ve Dokuz Eylül Üniversitelerine bağlı tıp fakültelerinin açılışı izlemiştir. 1980’li yılların başında kurulan Yükseköğretim Kurulu ile tıp fakültelerinin sayısı artmıştır. Tıp fakültelerinin sayısal artışı ile hekim sayısı artarken, aynı zamanda nitelikli hekim yetiştirmekle ilgili tartışmalar da artmıştır. Bu tartışmalar 1990 yılında TBMM’de bir araştırma komisyonu kurulmasına ve bir rapor hazırlanmasına neden olmuştur. TBMM ve MÖTE raporlarında mezunların nitelik açısından yetersizliğinin temelinde akademisyen sayısının yetersizliği, eğitim kaynaklarının yetersiz olması ve toplumun ihtiyaçlarına yanıt veremeyen eğitim programları olduğu belirtilmiştir. Tıp fakültelerinde verilen eğitim ve öğretimin geliştirilmesinde, iyileştirilmesinde ve uluslarası standartlar düzeyine getirilmesinde Tıp Eğitimi Anabilim Dalları, Ulusal ÇEP, UTEAK ve TEGED’in katkıları büyüktür.
