摘要：مقدمه و هدف: اعضای هیئت علمی سرمایه های اساسی یک دانشگاه بوده و ارتقاء توانمندی آموزشی آنان منتج
به توانمندی سیستم آموزشی و تربیت نیروی انسانی با مهارت و تبحر میباشد. لذا نیازسنجی آموزشی در
جهت توا نمندسازی بیشتر انان جزئی جدائی ناپذیر از برنامهریزی آموزشی محسوب میشود.
روشها: پژوهش حاضر مطالعهای توصیفی به روش مقطعی است که در آن 65 درصد از اساتید دانشگاه به
روش سرشماری وارد مطالعه شدند و از پرسشنامهای پژوهشگر ساخته با روایی و پایایی تایید شده به عنوان
ابزار جمع آوری اطالعات استفاده کردند و نتایج حاصل از طریق نرم افزارSPSS تجزیه و تحلیل گردید.
یافتهها: در این مطالعه بیشترین الویت از نظر اساتید به ترتیب شامل: حیطهی روشهای نوین و فنون تدریس
)61 ،)%حیطهی راهنمایی و مشاورهی آموزشی)62 ،)%حیطهی روشهای ارتقائ حرفهای)68 ،)%حیطهی ضوابط
ومقررات دانشگاهی)9/51 ،)حیطهی کاربرد رایانه در آموزش)55 ،)%حیطهی عملکرد مبتنی بر شواهد)47،)%
حیطهی روشهای ارزیابی دانشجو)49)%بود. همچنین در این مطالعه بین مرتبهی علمی اساتید و تمایل آنان به
برگزاری گارگاهها به صورت مجازی یا حضوری تفاوت معنیداری مشاهده نشد349/3=p و بین گروههای پایه
و بالینی و تمایل آنان به برگزاری کارگاهها به شکلهای حضوری و مجازی نیز تفاوت معنیداری وجود نداشت
359/3=p و میتوان گفت تمایل به برگزاری کارگاهها به شکل حضوری در همهی مرتبه های علمی از دو گروه
پایه و بالینی بیشتر از شکل مجازی بود.
نتیجهگیری: برگزاری دورههای آموزشی توانمندسازی اساتید بصورت کاربردی ضروری به نظر میرسد و
در برگزاری کارگاه ها باید اولویتهای آموزشی در نظر گرفته شود.
其他摘要：Introduction: Faculty members are considered as basic resources of every university.
Therefore, educational needs assessment in order to empower most faculty members is an
inseparable part of educational planning.
Methods: The study was conducted using a descriptive cross sectional method. The population
consisted of university professors. About 65% professors participated. The reliability and
validity of data collection tool, a self-made researcher questionnaire, was approved according
to different studies. The participants were selected through census method and the results were
analyzed using SPSS software.
Results: The highest priority of the professors in this study included the realms of modern
methods and techniques of teaching (68%), training tips and consultation (62%), methods of
professional promotion (61%), academic regulations and rules (58/3%), applying computers in
education (55%), evidence-based practice (47%), and student assessment methods (43%).
Among different academic ranks (p=. / 043) or instructors of basic sciences and clinical sciences
(p =. / 053), there was no statistically significant difference between the instructors' preference
to attend the workshops virtually or in person and they mostly preferred to attend the workshops
in person.
Conclusion: Holding educational workshops, considering educational priorities, to empower
professors functionally, seems necessary.
