摘要：جامعه ایرانی از سده نوزدهم بدین سو خصلتی دواندیش یافته و در درون آن نوعی ارزشگذاری نیز نهفته است . در این میان پرسش این که چه الگویی از نسبت «خود و دیگری» را می توان در رویارویی با ذهنیت های دواندیش در ایران دوره ی مدن صوربتندی نمود؟ بر همین اساس ،داده های منتخب مبتنی بر روش جامعه‌شناسی تاریخی - « راهبرد کاربرد مفاهیم برای تفهّم تاریخ اجتماعی» و کاربست نظریه نسبت «خود و دیگری» در اندیشه مارتین بوبر ،دوره ی مدرنبه بحث گزارده شده و یافته های حاصل شده در قاب یک الگوی تحلیل هندسی ، منتج شده از رابطه ی «من – تو» و «من – آن» ، قابل مصوّرسازی است؛ بسامد های ارتباطی رابطه ی «من – تو» ، عبارتند از الگوی «پذیرش» نظیر: تعامل کنشی ساحت دوتایی اجتماع و مذهب . الگوی«واسازی»، از قبیل: برافکنی و پی افکنی مفاهیم زوجی امرغیبت و حضور؛. بسامدهای ارتباطی رابطه ی «من – آن» ،نیز عبارتند از : الگوی «تقابل»، مانند: دوگانه عمل انقلابی و اندیشه رفرمیستی. الگوی «تنافی»، نظیر: نفی دوگانه مذهب و ایدئولوژی .
其他摘要：Iranian society has acquired a dual character since the nineteenth century and
has included a kind of ontological and epistemological valuation. The question
is, what model of the relationship between "self and other" can be formulated
in the face of dual-minded mindsets in modern Iran? Accordingly, selected
data, based on the method of historical sociology - "Strategy for the
application of concepts to understand social history" Using the relation of the
concepts of "self and other" in Martin Buber's theory in the modern period of
Iranian political tradition(Patrimonial period, constitutional period and Pahlavi
period) have been discussed. The findings can be analyzed in the context of a
pattern of geometric analysis, derived from the "I-you" and "I-it" relationship.
The consequences resulting from the two-way "I-you" relationship are the
patterns of "acceptance" and "deconstruction"; and the consequences of the
"I-it" relationship are also the patterns of "opposition" and "contradiction".
