摘要：در مطالعات متفاوتی برتری کانون توجه بیرونی نسبت به کانون توجه درونی با استفاده از معیارهای نسبتاً ساده توصیف شده است.این پژوهش با هدف آزمون فرضیة عمل محدودشدة کانون توجه ازطریق بررسی مکانیسمهای زیربنایی نوروفیزیولوژیک عضلات اندام تحتانی در پرش عمودی تحت‌تأثیر کانون توجه انجام شد. بدین‌منظور، 12 والیبالیست ماهر مرد (میانگین سنی92/1 ±24 سال، میانگین وزنی 8/7 ±5/73 کیلوگرم)که به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کرده بودند، حرکت پرش عمودی را روی صفحة نیروسنج در دو وضعیت کانون توجه بیرونی و درونی اجرا کردند. در طول پرش، سیگنال‌های الکترومایوگرافی سطحی عضلات اندام تحتانی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی که با دستگاه صفحة نیروسنج از نظر زمانی همسان شده بود، ثبت شد. نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که ارتفاع پرش در وضعیت کانون توجه بیرونی از وضعیت کانون توجه درونی بیشتر بود. همچنین، نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب نشان داد که تفاوت معناداری در زمان شروع و پایان فعالیت عضلانی در دو وضعیت کانون توجه بیرونی و درونی وجود نداشت (زمان شروع: (0.85 = P)، زمان پایان: (0.08 =P ). بین فعالیت الکتریکی عضلات در فاز درونگرای پرش عمودی در دو وضعیت کانون توجه بیرونی و درونی تفاوت معنادار وجود داشت (0.005 = P)، اما در فاز برونگرا تفاوت معنادار مشاهده نشد (0.069 =P ). این نتایج حاکی از این است که هماهنگی برون‌عضلانی تحت‌تأثیر نوع کانون توجه قرار نمیگیرد، اما هماهنگی درون‌عضلانی تحت‌تأثیر کانون توجه بیرونی افزایش مییابد و کانون توجه بیرونی موجب توسعة خودکاری بیشتر در کنترل حرکات میشود که این موضوع با فرضیة عمل محدودشده هم‌راستاست.
关键词：پرش عمودی;زمان‌بندی عضلات;فعالیت الکتریکی عضلات;کانون توجه
