摘要：Öz Kur’ân’ın anlaşılması ve yorumlanması faaliyetinin sistemli bir çaba olarak ortaya çıkışının, vahyin bir Mushaf haline getirilişinden itibaren başladığını söyleyebiliriz. İlerleyen süreçte zamanın şartlarının değiş- mesi ve dilin canlılığını devam ettirmesiyle, yazılı metin haline getirilen vahyin gerek dilinin ve gerekse de temel ilkelerini insanlığa aktarırken kullandığı vasıtaların tarihselliği onun nasıl anlaşılıp yorumlanması soru ve sorunlarını da beraberinde getirmiştir. Bu sorunun daha da belirginleşmesinde Müslümanların İslam’ın çok erken dönemlerinde gerek kendi içlerinde yaşadıkları özellikle siyasî sebeplere bağlı eylemlerinin sonucunda ortaya çıkan meselelerin gerekse de fetihler vasıtasıyla karşılaşıp tanıştıkları yabancı kültürlerle etkileşim sonucunda düşünce dünyalarındaki önemli değişiklik ve gelişmelerin çokça etkili olduğu ifade edilebilir. Klasik dönem tefsir tarihine bakıldığında, Câbirî’nin kavramlaştırmasıyla ifade edilecek olursa, Kur’ân’a temelde beyanî, burhanî ve irfanî tevil şeklinde özetlenebilecek üç temel metodik açıdan yaklaşıldığı görülür. Özellikle tefsir geleneğimizde beyanî tevil daha baskın bir yere sahip olmakla birlikte bunun da kendi içinde gerek usûlî gerekse de kelamî açılardan farklılıklara sahip olduğunu ve tüm bu farklılıkların metnin tefsirine yansıdığını söyleyebiliriz
