摘要：کاهش سطوح کاتکولامین‌ها عامل مؤثر در وقوع بیش‌فعالی (ADHD)است. هدف از انجام‌دادن پژوهش حاضر، مطالعة اثر اعمال هم‌زمان 12 هفته تمرین ایروبیک، یوگا و مصرف امگا-سه بر درجة بیش‌فعالی و سطوح کاتکولامینهای دانش‌آموزان بیش‌فعال هفت تا 11 سال بود. 43 دانش‌‌آموز به‌صورت تصادفی به گروه‌های کنترل سالم (تعداد = هشت)، کنترل بیش‌فعال (تعداد = هشت)، امگا-سه بیش‌فعال (تعداد = نُه)، تمرین بیش‌فعال (تعداد = نُه) و تمرین امگا-سه بیش‌فعال (تعداد = نُه) تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی 12 هفته تمرین ایروبیک و یوگا (پنج جلسة 35 تا 60 دقیقه‌‌ای) و گروه‌های مصرف مکمل، امگا-سه (روزانه 1200 میلی‌گرم) مصرف کردند. سطوح اپی‌نفرین و نوراپینفرین ادرار و درجة بیش‌فعالی آزمودنی‌ها قبل و بعد از مطالعه اندازه‌گیری شد و با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس در بین گروه‌ها مقایسه شد. در ابتدای مطالعه، سطوح اپی‌نفرین و نوراپینفرین گروه کنترل بیش‌فعال به‌طور معناداری از گروه سالم پایین‌تر بود (P < 0.01). در انتهای مطالعه، سطوح اپی‌نفرین ادرار گروه امگا-سه (P < 0.01)، نوراپینفرین ادرار گروه تمرین (P < 0.01) و هر دو یعنی اپی‌نفرین و نوراپینفرین گروه ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل بیش‌فعال (P < 0.01) به‌طور معناداری بالاتر بود. مقادیر پس‌آزمون درجة بیش‌فعالی در گروه‌های امگا-سه (P < 0.01)، تمرین (P < 0.01) و ترکیبی (P < 0.01) در مقایسه با گروه کنترل بیش‌فعال به‌طور معناداری کم بود. همچنین در گروه ترکیبی مقادیر بیش‌فعالی از گروه تـمرین کمتر بود (P < 0.01). پژوهش حاضر نشان داد که مصرف امگا-سه و انجام‌دادن تمرین ایروبیک و یوگا به‌تنهایی، به‌ترتیب با افزایش سطوح اپی‌نفرین و نوراپینفرین موجب بهبود بیش‌فعالی می‌شود و اعمال هر دو متغیر به‌طور هم‌زمان، با هدف قراردادن هر دو هورمون این اثرهای مفید را تشدید می‌کند.
