摘要：پژوهش حاضر با هدف مقایسۀ اثربخشی مداخلههای مربیمحور و والدینمحور بر رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی کودکان هفت تا 10 سال با اختلال هماهنگی رشدی از طریق مهارتهای حرکتیانجام شد. 84 کودک دختر و پسر از هشت مدرسۀ ابتدایی مناطق چهار، هشت و 13 تهران که توسط پرسشنامۀ اختلال هماهنگی رشدی دارای اختلال تشخیص داده شده بودند، به‌صورت تصادفی در سه گروه مداخلۀمربیمحور، مداخلۀوالدینمحورو کنترل قرار گرفتند. دو گروه تجربی به‌مدت 12 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقهمهارتهای حرکتی مدنظر را تمرین کردند. تمامی شرکت‌کنندگان قبل و بعد از مداخله با مقیاس رشد اجتماعی (وایلند، 1989)، پرسشنامة آگاهی عاطفی(ریف،2008)و کانرز (فرم مخصوص والدین، 2001) آزمون شدند.تحلیل نتایج با آزمون کوواریانس نشان داد هر دو گروه تجربیدر نمرۀ کل رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری نمرۀ بهتری به‌دست آوردند؛ البته گروه مربیمحور در رشد اجتماعی در مقایسه با گروه والدینمحور بهتر بود که این یافته به تأثیرمثبت همسالان و محیطگروهی اشاره میکند و نیز گروه والدینمحور در رشد عاطفی بهتر از گروه مربیمحور بود که نشاندهندۀ وجود وابستگی بین کودکان و والدین است. این نتایج مشخص کرد هردو مداخله به بهبود رشد اجتماعی، عاطفی و شناختی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی کمک میکنند، اما مداخلۀ مربیمحور در رشد اجتماعی و مداخلۀ والدینمحور در رشد عاطفی فواید بیشتری دارند.
