摘要：Öz Kur’ân-ı Kerîm’de ismi en çok zikredilen peygamber Hz. Musa’dır. Onun Kur’ân’da anlatılan yaşam öyküsü içerisinde dikkat çeken unsurlardan birisi de “dilindeki düğüm” meselesidir. Peygamberlik gibi, dili iyi kullanmaya ve etkili konuşmaya dayalı bir görevdeki böyle bir kusur, ciddi anlamda düşündürücüdür. İnsan psikolojisini yakından ilgilendiren bu durumun Tevrat’ta da zikredilmiş olması dikkat çekicidir. Tefsirlerimizde Hz. Musa’nın bebekken ağzına ateş koyduğuna dair rivayetler ve konu hakkında çeşitli yorumlar mevcuttur. Bu çalışmada, mezkûr rivayetlerin ve ilgili yorumların kritiği yapılmış; bu yorumlardan, modern bilimsel verilerden ve Tevrat’taki ifadelerden hareketle Hz. Musa’nın dilindeki sorunun mahiyeti tespit edilmeye çalışılmıştır. Hz. Musa’nın dilinde, ağzına ateş koyma gibi küçükken yaşamış olabileceği bir travmadan kaynaklı fizyolojik bir rahatsızlığın yanında; aşırı heyecanlı, ürkek ve tedirgin mizaçlı olmasından kaynaklanan bir konuşma güçlüğünün olduğu, bu konuşma güçlüğünün, kekemelik, pelteklik veya tutukluk olabileceği, bu sorunun nübüvvet sonrasında bir müddet devam edip sonrasında geçmiş olabileceği ve konuşma güçlüğü çeken birinin peygamber olarak görevlendirilmesinde de bazı derslerin olduğu sonucuna varılmıştır.
