摘要：Cihan Tuğal’ın 2000 sonrası Türkiye İslâmcılığı’nın dönüşümünü inceleyen kitabının temel bulguları, yazarın İstanbul’un Sultanbeyli ilçesinde 2000-2002 arası ve 2006 yılı olmak üzere iki ayrı dönemde yaptığı etnografik çalışmalarına dayanmaktadır. Tuğal’ın temel tezi, AK Parti önderliğindeki siyasal hareketin mütedeyyin kitleyi laik devletle bütünleştirdiği iddiası üzerine kuruludur. Bu süreçte, AK Parti önderliğindeki siyasallık, sivil toplumun üç bileşenini (günlük yaşamı, toplumsal uzamı ve ekonomik ilişkileri) dönüştürerek, İslâmcıları sisteme entegre etmiştir. Bunu yaparken AK Parti, İslâmcı gelenekten belli öğeleri kendi amaçlarına destek sağlamak için seçmeci bir şekilde kullanmış- tır. Tuğal bu tezini, Gramsci esinli Hegemonya Teorisi’ni genişleterek ve çeşitlendirerek açımlamaya çalışmaktadır. Yazar, İslâmcılık çalışmalarındaki mevcut yaklaşımların par- çacı ve tek yönlü olduğunu, Hegemonya Teorisi’nin ise daha bütüncül bir yaklaşım sunduğunu ve İslâmcılık literatürüne teorik düzlemde bir açılım getirdiğini düşünmektedir. Bu değerlendirme, Tuğal’ın geliştirdiği teorik çerçeveyi ve 2002 sonrası siyasal toplum ve sivil toplum düzeyinde dönüşen İslâmcılığın ele aldığı bölümleri merkeze almaktadır.
