摘要：Türk Musikisinde klâsik ekolün zirvesi olarak kabul edilen Buhûrîzâde Mustafa Itrî 17. yüzyılın en önemli bestekârıdır. Kendisinden sonra gelen tüm bestekârları yarattığı ekol ile etkisi altına almış, beste teknik ve çeşitliliği açısından sadece yaşadığı dönemde değil, sonraki dönemlerin de repertuarının şekillenmesinde büyük rol oynamıştır. Bu çalışmada Itrî’ye ait Ağır Semâi formundaki 6 eserin güftelerinin arûz-usûl ilişkisi yönünden nasıl bir dağılım oluşturduğu incelenmiştir. Türk müziği daha çok sözlü müzik olarak değerlendirilir. Bu nedenle usûl-arûz ilişkisi bestelemenin en önemli unsurunu oluşturur. Türk müziğinde besteleme tekniğine göre her usule uygun arûz vezinleri belirlenmiştir. Eserler bu belirlenen kaide üzerinden bestelenmiştir. Itrî’nin eserleri melodik zenginlik ve makamların işlenişi açısından yüksek değere sahiptir. Bunun yanında onun eserleri usûl-arûz ilişkisi açısından da demonstratif nitelik arz eder. İnceleme için eserlerin 1.mısraı notaları ile birlikte yeniden yazılarak, güfteler usûl ve vezin şablonlarına heceler halinde yerleştirilmiştir. Böylece Itrî’nin Ağır Semâî formundaki eserlerinden arûz-usûl ilişkisini nasıl kullandığı analiz edilerek besteleme tekniği hakkında birtakım veriler elde edilmiştir.
关键词：Arûz-usûl İlişkisi; Ağır Semâî Formu; Buhûrîzâde Mustafa Itrî.
