摘要：Wraz z uformowaniem się w Europie idei Christianitas refleksja doty‑cząca relacji między naturą człowieka i władzą polityczną uzyskała inny niż dotychczas wymiar. Zachowując,przynajmniej po części,ustalenia,do których doszła myśl helleńska,chrześcijaństwo wpro‑wadziło do namysłu polityczno‑prawnego nową kategorię. Było nią boskie prawo objawione – lex divina. Objawienie ma przede wszyst‑kim wymiar eschatologiczny i jednostkowy – wskazuje człowieko‑wi drogę do zbawienia. Zarazem jednak kwestia ta jest nieobojętna politycznie. O ile jeszcze w filozofii Świętego Augustyna z Hippony zagadnienie chrześcijańskiego wymiaru polityki i władzy politycznej zdaje się nie odgrywać głównej roli,o tyle w nowej sytuacji Christiani‑tas problem ten nabiera innego znaczenia. Czy władca chrześcijański nie powinien mieć na względzie również szczęśliwości wiecznej swoich poddanych? A jeśli tak,to jak winna wyglądać relacja mię‑dzy prawem ludzkim (lex humana),zorientowanym na szczęśliwość doczesną,na doczesny ład i pokój,a objawionym prawem boskim? Czy prawo boskie powinno w jakikolwiek sposób dotyczyć również problematyki i rozstrzygnięć doczesnych?
