摘要：The concept of fear includes more than humanity’s physiological responses to sudden stimuli. Although it is known that fear is constituted as a result of a certain biological reaction, cultural and socio-psychological experiences not only play a sensational role in its formation but also they are the causation of fear transferring itself from one generation to another. The types of fear varies depending on its geography, culture, and time; however, many sources of fear, such as darkness, loneliness, natural events, war, hunger, disease have survived unchanged since the moment of human existence. The only change regarding this terminology then takes place according to the way humanity has been dealing with its consequences. Likewise, humanity undergoes fear through the experiences within culture, the reflection of the feeling of fear on art also has been directly related to the cultural level and has been represented by the point of view in the age it has taken a part. Hence, while the themes of fear idealized itself with a more symbolic language in the classical era, it has reconstructed itself with a new and unprecedented reality thanks to the suggestion by the Modern Age. The prominent product of this reconstruction predicated by the modern era becomes, therefore, nothing but the fear associated with the fractured industrialization and the technology offered by the modern era. In this study, thus, the concept of fear is theoretically handled in a way that the sources of fear among human beings are defined in general terms, and the theme of fear in the history of art is examined in a chronological order. In the later chapter, the concept of fear is examined through the works of art, made by modern artists; Max Beckmann, Otto Dix, and Ludwig Meinder. Here, then the readers briefly witness an analytical and interpretive comparison between the artistic expressions from the listed artists above and the aesthetic representations formed within the classical period. The aim of this study, in conclusion, is to reveal the way the terminology of fear has been aesthetically depicted from the period of the Renaissance to the Modern era, and emphasize the comparisons between the artistic methods of both periods which have respectively expressed the concept of fear according to their way of understanding the world.
其他摘要：Korku kavramı insanın ani uyarıcılara gösterdiği fizyolojik tepkilerden daha fazlasını içerir. Korku her ne kadar biyolojik bir tepkime sonucu oluşsa da, korkunun oluşmasında kültürel ve psikolojik deneyimlerin etkisi büyüktür ve bir nesilden diğerine aktarılır. Korkunun kaynağı, coğrafi, kültürel ve zamana bağlı değişir ancak karanlık, yalnızlık, doğal olaylar, savaş, açlık, hastalık gibi sayısını çoğaltabileceğimiz birçok korku kaynağı, insanın varolduğu andan itibaren bugüne değişmeden gelebilmiştir. Korkuya dair değişen sadece bu korkularla başa çıkabilme yöntemleridir. Korku duygusunun sanata yansıması da, kültürel düzeyle doğrudan ilişkili olup, bulunduğu çağın sanata bakış açısıyla temsil edilir. Dolayısıyla klasik dönemde korku teması, korkuyu daha çok sembolik bir dille idealize ederken, modern sanatta dönemin önerdiği gerçeklikle birlikte kendini yeniden inşa etmiştir. Bu inşada öne çıkan ise, doğa ve inançlara bağlı korkulara ek olarak, modern çağın sunduğu sanayileşme ve teknolojiye ile ilişkili insan ürünü korku kaynaklarıdır. Bu çalışmada korku kavramı teoriksel boyutta ele alınarak, insanın korku kaynakları genel hatlarıyla tanımlanmış ve sanat tarihinde yer alan korku teması tarihsel süreç içerisinde incelenmiştir. Modern sanatın korku kavramı Max Beckmann, Otto Dix, Ludwig Meinder’in eserlerini irdelenerek temsil noktasında klasik dönemle karşılaştırmalar yapılmıştır. Bu çalışmada amaçlanan; kültürel boyut üzerinden ele alınan eserler aracılığı ile rönesanstan modern dönem resim sanatında korku kavramının temsillerinin dönemin değişen yapısıyla ilişkisini ortaya koymaktır.
