The paper presents results of the latest authors' research on elitization criminalization and late transition of Serbian society. Those issues are considered to be the most important obstacle for modernization and for internal and external integration of Serbian society, in other words, they are treated as a key element of Serbia's isolation and its non-adjustment and conflicts with the rest of the world, as well as with itself. In that context, special attention is given to the definition of Serbian society's disintegrative characteristics, and also to recognizing its integrative potentials. Such orientation set the two directions of the research: on one hand, authors tried to define substantial elements of Serbian elites and to determine their crucial role and biggest responsibility in the processes of(dis)integration of Serbian society in the time of late and accelerated transition; and, on the other hand, authors tried to identify conditions under which the elites could become interested in democratization and stabilization of the society, as well as in the institutionalization of 'socially contrived market' (Mancur Olson), which can certainly be considered as the best and most lasting basis of regional association and inclusion in the so called, 'wider European integrations'. SA U radu su predočeni nalazi najnovijih istraživanja autora, koji su posvećeni problemu elitizacije, kriminalizacije i zakasnele tranzicije srpskog društva.1 Ti problemi se smatraju jednom od najvažnijih prepreka njegove modernizacije i unutrašnje i spoljašnje integracije, odnosno tretiraju se kao ključni činilac izolacije Srbije i njenih ne-prilagođenosti i sukobljavanja, kako sa svetom, tako i sa samom sobom. U tom kontekstu posebna pažnja posvećuje se preciziranju dezintegrativnih obeležja srpskog društva, kao i prepoznavanju njegovih integrativnih potencijala. Takva orijentacija usmerila je istraživanje u dva pravca: s jed-ne strane, autori nastoje da definišu suštinska obeležja srpskih elita i da odrede njihovu presudnu ulogu i najveću odgovornost u procesima (dez)integracije srpskog društva u doba zakasnele i ubrzane tranzicije; a, s druge strane, pokušavaju da identifikuju uslove pod kojima bi te elite same mogle postati zainteresovane za demokratizaciju i stabilizaciju društva, kao i za institucionalizaciju 'društveno ugovorenog tržišta' (Mankur Olson), što se svakako može smatrati najboljom i najtrajnijom osnovom regionalnog povezivanja i uključivanja u tzv. šire evropske integracije.