摘要：U brojnim je radovima francuski filozof Jacques Derrida dekonstruirao zamisao stabilne strukture jezika tvrdeći da riječi nemaju opće značenje i ne referiraju se na predmete koji imaju neku esencijalnu kvalitetu; prema njemu se niti jedan znak ne može jednom zauvijek dovesti u vezu s nekim preciznim opisom ili sadržajem. Međutim, paradoksalno, te teze Derrida dovodi u pitanje kada govori o kategoriji vlastitih imena. Mjestimice prikazuje ime kao unutrašnju bit subjekta, postupa s imenom kao da se tiče čvrstog i preciznog opisa ili sadržaja, tj. određuje ga kao nepromjenjiv, o kontekstu neovisan, znak koji može odaslati jednoznačnu poruku recipijentu. Pitanje vlastitog imena za Derridaa se ispostavlja aporijskim pitanjem.
