摘要：U okviru se sociokognitivnih modela samoreguliranog učenja kapacitet pojedinca da održi ili pojača svoju želju za radom na akademskim zadacima i učenjem smatra važnim za razumijevanje procesa i ishoda učenja jer se motivacija za učenje može vremenom mijenjati. Ovo se istraživanje bavi provjerom pretpostavki o prirodi odnosa između pojedinih oblika motivacije za učenje i strategija samoregulacije motivacije, a koje se odnose na pitanja linearnosti odnosa i međusobne kongruentnosti ovih konstrukata. Istraživanje je provedeno na prigodnom uzorku studenata (N=249) grupnom primjenom upitnika za mjerenje motivacije za učenje, odnosno motivacijskih uvjerenja (intrinzična ciljna orijentacija, ekstrinzična ciljna orijentacija, samoefikasnost za učenje i izvedbu i percepcija vrijednosti zadatka) i strategija samoregulacije motivacije (samouvjetovanje, pojačavanje interesa, pojačavanje samoefikasnosti, podsjećanje na ciljeve, samonagovaranje na savladavanje i samonagovaranje na izvedbu). Dobiveni rezultati uglavnom ne podržavaju pretpostavku o nelinearnom odnosu ispitanih oblika motivacije za učenje i učestalosti korištenja strategija samoregulacije motivacije, dok ispitivanje kongruentnosti nije omogućilo donošenje jednoznačnih zaključaka. Rezultati su interpretirani u skladu s alternativnim razmatranjima pretpostavljenih odnosa.
关键词：samoregulacija učenja; motivacija za učenje; strategije samoregulacije motivacije
