摘要：Odunu hammadde olarak kullanan endüstri kollarında ağacın tümüyle değerlendirilmesi amaçlanmaktadır. Ancak, bu amaç çok az sayıda iyi entegrasyon sağlanmış tesislerde gerçekleştirilmekte ve genel olarak %30-40 odun hammedisinin; talaş, toz, kabuk, kaplama kırıntı artığı, kapak artığı, ince materyal, kaplama soyma artığı, küçük dal ve yapraklar vb. şeklinde artık olarak ortaya çıkmasına engel olunamamaktadır. Bu artıkların çoğu işletmelerde enerji üretimi için yakma kazanlarına gönderilerek yakılırken, bir kısmı da evlerde ısınma amacıyla yakıt olarak tüketilmektedir. Enerji üretiminin daha az çevre kirliliğine yol açan ya da çevre kirliliği yapmayan yani fosil orijinli olmayan kaynaklardan sağlanmasının, teknolojilerin ana amacı haline geldiği günümüzde lignoselülozik bir madde olan odun artıklarının yakıt olarak kullanılması en son düşünülmesi gereken bir yol olmalıdır. Bu amaçla genellikle yıllık bitkilerin kullanıldığı yenebilir mantar üretiminde lignoselülozik bir madde olması nedeniyle odun artıklarının da değerlendirilebileceği düşüncesinden hareketle, tabiatta odunlar üzerinde saprofit olarak beyaz çürüklük yapan ve aynı zamanda önemli bir yenebilir mantar türü olan Pleurotus ostreatus Jacq. (Kayın veya istiridye Mantarı),'kereste endüstrisinde çokça işlenen karaçam (Pinus brutia Ten.) talaşlarına aşılanmıştır. Yıllık bitkilerden mantar üretiminde en fazla kullanılan hammaddelerden buğday (Triticum aestivum L.) sapı ise odun talaşlarında yetiştirilen mantarın verim ve kalitesiyle karşılaştırma yapılmasını sağlamak üzere diğer bir hammadde olarak seçilmiştir. Mantarın yetiştirilmesinde optimum olarak bildirilen klimatik koşulların sağlanmasına çalışılmış ve tam kuru materyal ağırlığına oranla haftalık ortalama mantar veriminin; kızılcam talaşlarında % 2.63 buğday saplarında ise % 2.85 olduğu bulunmuştur. Kızılcam talaşları, elde edilen mantarların şekil ve boyutları; buğday sapları üzerinde oluşan mantarlar ise şapkalarının çokluğu ve sıklığı bakımından uygunluk göstermişlerdir.
