摘要：Juvenalova izreka "men sana in corpore sano" predstavlja svakako jednu od najstarijih poruka koje upućuju na probleme koji su danas predmet izučavanja psihologije sporta. Takođe i u delima Platona, Aristotela i drugih antičkih filozofa nalaze se delovi u kojima se ističe značaj odnosa između tela i duha. Srednjovekovna dominacija crkvenih dogmi koje su zabranjivale bilo kakvo interesovanje za čovekovo telo i njegov razvoj i vežbanje je zaustavila razvoj sporta, pa u tom smislu je nestao i predmet izučavanja i interesovanja dela nauke koja bi mogla biti preteča današnje psihologije sporta. U doba Renesanse se ponovo javlja interesovanje za vežbanje i sport kao važne elemente vaspitanja, što u svojim delima naročito ističu poznati reformatori školstva i pedagozi toga doba, česi Komenski i Tirš, švajcarac Pestaloci i drugi. Stvarni razvoj psihologije sporta kao nauke počinje onda kada počinje razvoj psihološe nauke uopšte, a to je druga polovina 19. veka, tj. onda kada je nemački psiholog Viljem Vunt osnovao prvu laboratoriju za eksperimentalnu psihologiju u Lajpcigu, što se uzima kao početak stvaranja psihološke nauke. Nešto kasnije, početkom 20. veka Sigmund Frojd je pisao o seksualnim tonovima u igri i njenom uticaju na razvoj ličnosti, a zatim su i drugi autori kao što su Biler i Bejtendajk pisali o zadovoljstvu i psihološkom značaju dečije igre i igre uopšte (pa prema tome i sportske igre) za razvoj ličnosti
