摘要：U okviru istraživanja usmene predaje organske zajednice ribarskog naselja Komiža na srednjodalmatinskom otoku Visu, autor tokom cijele 1989. godine bilježi vremensku prognozu koju mu kazuje jedan komiški ribar, rođen 1917. godine. Ovaj zapis jest dokument ne samo jednog iznimno bogatog iskustva u promatranju i tumačenju meteorološkog vremena već isto tako bogata jezika u kojemu je to iskustvo sačuvano do danas. Ovaj zapis fiksira znanje i umijeće promatranja i tumačenja vremena koje je na ovim udaljenim srednjodalmatinskim otocima trajalo stoljećima, održavalo se usmenom predajom i stjecalo na otvorenom moru u stalnoj životnoj opasnosti. Po prvi put u povijesti prekida se nit usmene predaje kojom se to znanje i umijeće održavalo da bi pri kraju ovoga milenija potisnuto tehnikom bilo prepušteno zaboravu. Ovaj zapis dokument je i jednog iznimno bogata leksika i poetskog načina izrazavanja u opisu prirodnih pojava koje određuju život ribara na otvorenom moru. Autor uz izvorni tekst o vremenskoj prognozi, koji je raspoređen prema datumima kazivanja, daje vrlo iscrpan glosar s gramatičkom obradom natuknica , frazeologijom i nizom primjera iz usmenog teksta koji nijansiraju referencijalno i figurativno značenje riječi.
