摘要：U ovom radu kontekstualiziramo djelo/tekst bosanskohercegovačkog filozofa, profesora estetike Kasima Prohića (1937.–1984.). Analiziramo nekoliko njegovih knjiga: Odvažnost izricanja: fenomenologija životnih formi, Činiti i biti, Apokrifnost poetskog govora: poezija Maka Dizdara, Figure otvorenih značenja i Prizma i ogledalo. Prohićev tekst čitamo u znaku njegovog programskog otvaranja prema »literariziranju filozofije«, koje vrši na tragu estetskog iskustva, tekstualnog aktivizma i potrage za drugačijim poimanjem i filozofije i umjetnosti. To »drugačije mišljenje« nastojimo razumjeti kao potrebu proširenja granica racionalnog poimanja suvremenog filozofijskog diskursa estetskim iskustvom koje se otvara za »emancipatorske potencijale moderne« (Albrecht Wellmer). Konstruiramo vlastiti interpretativni okvir: prvo analiziramo neke upečatljive stavove o »jakom« i »slabom« tekstualizmu Richarda Rortyja, potom reinterpretiramo kritiku »dekonstrukcije« poduzetu od strane Manfreda Franka koju posredno dovodimo u vezu s Prohićevom kritikom konstruktivne strane u Derridaovoj »dekonstrukciji«. Na kraju, tekstualističku postavku da »nema ništa izvan teksta« i Prohićev uvid o »problematičnosti svake pojmovne uredbe svijeta« dovodimo u vezu s njegovim zalaganjem za »metaestetičko mišljenje umjetnosti« koje, na kraju krajeva, ovaj bosanskohercegovački filozof prepoznaje u etici.
