摘要：Problem je, što ga suverenost imenuje, obilježen tradicionalnim paradoksima: iskazuje se, naime, pretežno kao odnos koji pretpostavlja ustanovno rješenje, a istovremeno suverenost omogućuje (i tako nadilazi) sve ustanove dane zajednice: iskazuje se kao pravna instancija, ali je i pretpostavka cjelokupna (pozitivnoga) pravnog sustava neke zajednice; svagda se iznova iskazuje kao politički problem, ali njegovo rješenje nikada nije tek političkoga značaja; suverenost se, konačno, smatra i temeljnom nacionalnom kategorijom i (ustavnom) osnovom egzistencije nacionalne zajednice, a istovremeno se svagda i internacionalno razmatra, potvrđuje, pa, barem djelomice, i određuje.
